|
|
Mikumi National Park en afscheid van Tanzania (8)
We hebben net onze tenten afgebroken, als er weer een enorme plensbui losbarst. We zijn gedwongen een paar uur te
wachten tot het weer een beetje droger is en we kunnen vertrekken; er rijden toch geen bussen of dalla-dalla's met dit weer.
Als de ergste regen voorbij is, wachten we langs de kant van de weg op een vervoersmiddel naar Karonge. Het duurt twee uur
voor er een dichte pick-up stopt en ons meeneemt naar een drukker punt waar we overstappen in een bus naar de grens van Tanzania.
Niet te geloven, alle zes kunnen we zitten! Vorstelijk. Ik zit voorin op de motor, koud heb ik het niet. Links naast me zit een
vriendelijke man met wie ik een praatje heb over zijn en mijn werk en dat soort dingen, rechts liggen onze rugzakken en andere
bagage hoog opgestapeld tot aan het plafond. Af en toe duwen we de hele stapel een eindje naar rechts voor ik de hele boel op
m'n dak krijg.
Uitpuilende dalla-dalla
Bij de grens krijgen Liesbeth en ik een tegenvaller te verwerken; het stempel van Tanzania in ons paspoort blijkt
niet het juiste te zijn om nu weer zonder betaling het land in te kunnen. Dit grapje gaat ons 25 dollar p.p. kosten.
Wat een onzin. En dat terwijl Liesbeth en ik hetzelfde praatje hebben opgehangen op het vliegveld als de jongens,
die dus wel het juiste stempel hebben. Volgens mij worden we genept waar we bij staan. Vervolgens komen we onze vrienden,
de geldwisselaars, weer tegen. We hebben mazzel, er staat een dalla-dalla gereed om ons naar Mbeya te rijden. Ik heb het
afgeleerd te denken dat we met z'n zessen nooit in zo'n uitpuilend geval passen, dus zet ik m'n lenigste beentje voor en
wring me in de meest onmogelijke bochten. Maar ik zit! Voor de laatste kilometers zit er niet genoeg benzine meer in de tank,
dus worden we aangeduwd door vijf man, de overige vijfentwintig blijven rustig zitten. We rijden een aardig eindje
-zonder benzine dus- heuvelafwaarts en tanken bij een pompstation nog even snel 1,6 liter... Na twee uurtjes komen we aan
in Mbeya en worden weer afgezet bij het Karibuni Centre waar we vorige week ook hebben overnacht. Patat met kip, een douche
en daarna een zacht bed...
Naar Iringa
Wat een service, er rijdt een dalla-dalla voor. Het gaat er deze keer redelijk relaxed aan toe en we zijn al om 16.00
uur in Iringa. We maken nog een wandeling door het centrum, gezellig sfeertje hier zeg. De patat met steak bij Lulu's
smaakt weer net zo lekker als vorige keer! Nee, het verveelt nog steeds niet. We overnachten weer in het Lutheran Guesthouse.
Ze hebben nog maar één kamer, wel met zes bedden maar zónder matrassen. Nou ja, dan maar zonder matrassen, wat maakt het uit.
M'n matje ligt niet echt comfortabel, ik voel de latten van het bed er dwars doorheen. Ik zet m'n bed tegen de muur en slaap
op de grond, dat is een stuk beter te doen.
Relaxed sfeertje in Mikumi
Het laatste stukje van de rit naar Mikumi gaat door een schitterend natuurgebied; een enorme vallei bezaaid met
grote en kleinere baobab bomen. Hier kijk ik liever naar dan die afschuwelijke geweldfilm waar ze hier blijkbaar nogal
dol op zijn. We worden er ongevraagd op getrakteerd en het maakt niet uit dat er ook kinderen in de bus zitten.
Al om 14.00 uur komen we aan in Mikumi en kamperen op Genesis Campsite, een rustig plekje tussen de schone was
van de lokale bevolking. We maken een wandeling naar het centrum, of wat daarvoor door moet gaan; een paar eettentjes
en huisjes aan weerszijden van de doorgaande weg. Relaxed sfeertje hier.
Overweldigende natuur
De volgende dag staan we voor dag en dauw op; onze laatste kans om leeuwen te zien gaan we vandaag goed benutten!
Gisteren zijn ze hier nog gesignaleerd, dus we hebben er zin in. Na een half uurtje zitten we in het park.
De opkomende zon doet het savanne-achtige landschap baden in een oranje-gouden gloed. Het dierenrijk komt tot leven.
Schitterende, felblauwe vogeltjes vliegen voorbij. Een roofvogel zit in de top van een kale boom en speurt de omgeving
af naar een mogelijke prooi. Acht lange, gracieuze nekken op een rij tekenen zich af tegen de horizon. Vlinders in de
meest fantastische kleuren dartelen vrolijk om elkaar heen. Het hoge, zacht wuivende gele gras is een perfect jachtgebied
voor leeuwen; ze moeten er zitten maar laten zich niet aan ons zien. Een wrattenzwijn steekt opeens z'n afzichtelijke kop met
haren en knobbels tussen het gras door, net lang genoeg voor de perfecte foto. Hij lijkt er zelf van te schrikken en is
binnen een mum van tijd weer verdwenen, het staartje recht omhoog. Zebra's, gnoe's en antilopen storen zich niet aan elkaars
aanwezigheid en staan vredig bij elkaar. Ik kan geen genoeg krijgen van deze overweldigende natuur en merk dat ik van dit pure
Afrika begin te houden.
De zenuwen bij een hippopool
Bij een kleine hippopool mogen we na een paar uur onze benen strekken. Ik duik zo snel als ik kan achter een paar struiken,
vlakbij het water, om m'n blaas te legen. Ik hoor het gesnuif van de hippo's die af en toe boven water komen -er is ook
een heel kleintje bij- en aan de overkant van het water liggen twee krokodillen te genieten van het zonnetje.
Bij elk geritsel krijg ik de zenuwen en binnen no time ben ik weer terug bij de anderen. Die zijn met steentjes naar
de krokodillen aan het gooien, het is ook maar saai als ze zo stil liggen tenslotte. Omdat we weten hoe snel die beestjes
kunnen zijn, staan we op scherp om de jeep in te vliegen. Ze raken er niet van onder de indruk. Als we aan het begin van
de middag weer terug rijden naar de campsite, hebben we veel wild, maar geen leeuwen gezien. Olifanten, antilopen, gnoe's,
vele vogels, warthogs, zebra's, krokodillen, hippo's, giraffes -deze blijven ontzettend mooi om te zien- en jakhalzen zijn
de oogst van deze ochtend.
Afscheid van Afrika
Tegen het einde van de middag vertrekken we nogmaals naar het park. Onze chauffeur doet zijn uiterste best om
ons leeuwen te kunnen laten zien, maar zonder resultaat. "No simba...". Teleurgesteld schudt hij z'n hoofd, zijn
ogen speuren in een laatste poging de omgeving af. Verse afdrukken bewijzen dat ze in de buurt moeten zijn, maar oog
in oog te staan met de koning der dieren is blijkbaar niet voor ons weg gelegd. Nóg een reden om terug te gaan.
De zon gaat onder over Mikumi. Ik neem afscheid van Afrika.
TERUG NAAR INDEX
|
|
