|
|
Apen en apenmanies in Kakamega Forest (4)
Erger dan dit kan het niet worden. Het gonst door mijn bezwete hoofd en
ik blijf het herhalen om mezelf moed in te praten. Maar hoe vaak heb ik dat al
niet met mezelf afgesproken? Hoeveel uitputtende mataturitten heb ik
inmiddels achter de rug in Kenya? Kon ik er de talloze afgelopen keren, hoe
vermoeiend en frustrerend ook, nog wel van genieten, nu is mijn hoofd moe en
mijn geest uitgeput.
Mijn linkerbeen is totaal
gevoelloos, afgekneld door ledematen van buurmannen en buurvrouwen. Ik doe
pogingen mijn been in een andere stand te verplaatsen, maar ik hou er al snel
mee op. Ik kan niet eens ontdekken wie de marteling veroorzaakt in deze
stampvolle matatu. Voor mij zit een man zonder benen op het korte bankje tegen
de bestuurdershut, zijn stompjes rusten op de harde, houten vloer van de
matatu. Met uiterste krachtinspanning houdt hij zich met twee handen vast aan
de metalen stang boven zijn hoofd, zijn gezicht verwrongen in een pijnlijke
grimas. Er valt een zweetdruppel van zijn hoofd op het smoezelige jasje. Direct
wijs ik mezelf terecht - ik heb niets te zeuren. Straks kan ik mijn benen weer
strekken en vergeten dat ik me ooit in zo'n benarde positie bevond, maar deze
man zal straks op handen en stompjes de matatu uitkruipen. Als een beest.
Kuilen en kraters
Ik ben op weg naar Shinyalu,
een plaatsje vlak voor het laatste stukje regenwoud van Kenya, het Kakamega
Forest. Ooit strekte een gigantisch tropisch regenwoud zich uit van west tot
oost Afrika maar nu is tweehonderddertig vierkante kilometer alles wat er in
Kenya van is overgebleven. Ik kan vanuit mijn positie de wegen niet zien - ik
kan mijn hoofd niet eens draaien - maar dat ze in een zeer slechte staat
verkeren is pijnlijk duidelijk. De chauffeur doet zijn uiterste best de enorme
kuilen en kraters in het modderige wegdek te ontwijken en door de voortdurende
slalom vordert de rit in een zeer traag tempo. De ene kant van de matatu helt
gevaarlijk over en ik verbaas me dat deze gare bak even later nog op vier
wielen verder rijdt. In welke staat de wegen zich zouden bevinden als er hier een tropische stortbui los zou
barsten durf ik me niet eens af te vragen, maar dat het dan onmogelijk is het
regenwoud te bereiken, staat voor mij onomstotelijk vast. Vandaag is het droog
en ik heb dus eigenlijk heel veel mazzel.
Boda-boda
In Shinyalu blijkt het enige
middel van vervoer naar het regenwoud een boda-boda te zijn. Een boda-boda is
een fiets, opgetuigd met allerlei tierelantijnen, een bel en achterop een
kussentje om de passagier enig comfort te bieden. De jongens staan met hun fietsen
wat verveeld bij elkaar maar al heel snel is het dringen wie deze 'mzungu' mag
vervoeren naar het regenwoud. Jackson is toevallig de eerste en de rest druipt
teleurgesteld af. "Klim maar achterop" zegt Jackson met een brede lach op zijn
gezicht. En als ik mezelf even later geinstalleerd heb: "Are you comfortable?"
Eigenlijk voel ik me een beetje
opgelaten. Jackson werkt zich ongelofelijk in het zweet en ik laat me lekker
vervoeren. Aan de andere kant is dit voor hem misschien wel de enige kans van vandaag
om geld te verdienen. Als een man een last draagt, zwaar lichamelijk werk doet
of mensen vervoert op zijn fiets, is dat een vernedering in de Kenyaanse
cultuur. Het wil dan ook wat zeggen dat deze jongens, misschien ten einde raad,
dit werk zijn gaan doen. Ondanks het feit dat Jackson 's ochtends niet weet of
er die dag geld in het laatje komt, heeft hij in sierlijke, rode letters op
zijn spatbord geschilderd: 'God will provide'.
Zoemend gespuis
Midden in het regenwoud staat
het Forest Rest House, een houten lodge op palen. Jackson heeft me hier
vanmiddag afgezet en we hebben afgesproken dat hij me morgen weer terug fietst
naar Shinyalu. Ik heb het licht maar uitgedaan want het wordt steeds drukker in
m'n kamer. Regelmatig zijn er plofjes te horen en na inspectie met m'n zaklamp
blijken dit insecten van allerlei soorten en maten te zijn die vanuit het niets
op de vloer vallen. Het gezoem en gebrom is niet van de lucht en de klamboe die
boven mijn bed hangt heb ik heel snel over m'n hoofd getrokken. Hier en daar zitten
er wat gaten in maar zolang de insecten deze niet ontdekken kan ik me daar niet
druk om maken. Een enorm kabaal op het houten dak is het volgende wat me
opschrikt uit mijn overpeinzingen. Ik besluit op onderzoek uit te gaan en baan
mij met mijn zaklamp een weg door het kruipend gedierte op de vloer en het
zoemend gespuis in de lucht, op weg naar de veranda. Een muur van fris,
tropisch groen ligt enkele meters voor me. In het stikdonker van de nacht is
daar nu echter niets van te bespeuren, maar als ik mijn ogen sluit ademt alles
leven; een heerlijke, frisse regenwouddamp hangt in de lucht en ik pomp mijn
longen ermee vol.
Apenmanie
Het gestommel en gebonk wordt veroorzaakt door een
leger apen die zich uit de bomen laten vallen en fanatiek rondjes aan
het rennen zijn op mijn dak. Ik had het kunnen weten. Vanmiddag maakte
ik een wandeling in de omgeving van het Rest House en in de bomen zwaaiden
tientallen Blue Monkeys van tak naar tak. Ik kwam er ook nog een wetenschapper tegen uit Amerika die vertelde een jaar lang onderzoek
te doen naar het gedrag van deze beesten. Nauwlettend volgde hij iedere
beweging van zijn lievelingen en rende soms, na minutenlange en bewegingloze
observaties, naar zijn notitieblok als hij iets had waargenomen wat
wel eens van grootse betekenis zou kunnen zijn, wat de wereld misschien
voorgoed zou kunnen veranderen. Dag in dag uit, weer of geen weer, apen
of geen apen. Verder deed hij geen pogingen om zijn apenmanie aan mij
uit te leggen want, zo zei hij, je hebt het of je hebt het niet. En
ter geruststelling voegde hij er nog aan toe: "Je hoeft het niet te
begrijpen". Hiermee was het gesprek afgelopen, want iedere onderbreking
van zijn onderzoek kon fataal zijn. De onruststokers roetsjen via de
muur van m'n kamer naar beneden en verdwijnen in de duisternis. Zou
de Amerikaanse wetenschapper nog iets hebben aan deze nachtelijke apenstreken?
Ik kan me er eigenlijk geen seconde druk om maken en val als een blok in slaap.
TERUG NAAR INDEX | LEES VERDER...
|
|
