Met de matatu naar Lake Baringo (2)
Een nieuwsgierig gezicht verschijnt naast mijn portier en via het geopende raampje
krijg ik een ferme handdruk. "He mzungu! How are you? Where are you
going? To the lakes? Ah, that's good!" Maar waarom reis ik eigenlijk met de matatu? Alle blanken hebben hier
toch hun eigen auto? Een mzungu in een matatu, dat is op z'n minst eigenaardig.
Ik ben nog steeds de enige passagier en dat betekent dat er van vertrek voorlopig
nog geen sprake is. Maar ik zit hier best en breng m'n tijd door met het
observeren van de mensen op straat. Na anderhalf uur zit de matatu vol en
kunnen we op weg. De chauffeur wil er eerst van overtuigd zijn dat er echt niet
nog meer mensen zijn die mee willen en rijdt al toeterend rondjes door het
centrum van Iten. De bijrijder hangt uit de deur en schreeuwt de bestemming over
straat. Met een paar fikse klappen op het dak hoopt hij meer aandacht te
trekken. Ik kijk even achterom naar de zwijgende mensenmassa en kan een
triomfantelijk gevoel niet onderdrukken. Eindelijk is het me eens gelukt een
redelijk comfortabele zitplaats te veroveren!
Het veronderstelde raampje blijkt er niet in te zitten waardoor ik letterlijk de
wind van voren krijg. Gelukkig heb ik m'n trui bij me. Het landschap wordt
steeds heuvelachtiger en in de verte wordt het Tambach Escarpment zichtbaar. Op
de groene hellingen staan wat rieten hutjes en langs de kant van de weg grazen
koeien en schapen. Kuddes geiten krijgen met een roffel op de claxon de schrik
van hun leven en stuiven uiteen, de berm in.
Naar Marigat
Na een aantal uur komen we aan in Kabarnet. Mijn buurman staat erop dat hij me
eerst even de matatuplaats laat zien, voor ik op zoek ga naar iets eetbaars.
Dan hoef ik straks niet te zoeken om een matatu te vinden naar Marigat. Hij
hoopt dat ik zal genieten de komende dagen en weg is hij weer. Er blijken geen
matatu's te rijden naar Marigat. Dan maar een Peugeot, dat is nog sneller ook.
Het duurt een uur voor alle acht plaatsen bezet zijn en we vertrekken richting
Marigat. Maar het kan gekker.
Geen haast
Marigat is heet, slaperig en stoffig. Het is midden op de
dag en de matatuplaats is uitgestorven. Ik vraag aan wat jongelui die er
rondhangen of zij misschien weten wanneer er een matatu vertrekt naar Lake
Bogoria. Van hun vage antwoorden word ik ook niet veel wijzer. Misschien laat
in de middag, maar zeker weten doen ze het niet. Er rijden de laatste tijd nog
maar heel weinig matatu's naar Lake Bogoria want de toeristen blijven weg. Of
ik misschien weet hoe dat komt? Er blijkt wel ergens een taxichauffeur te zijn
die me een lift zou kunnen geven. Helaas denkt de taxichauffeur dat ik gek ben
want hij vraagt maar liefst drieduizend shilling voor de rit. Mijn pogingen om
af te dingen lopen op niks uit en zelfs als ik wegloop blijft de man zitten
waar hij zit. Maar goed, ik heb ook geen haast. Als het vandaag niet lukt om vervoer
te vinden, dan zien we morgen wel verder. Tegen het einde van de middag komt er
een matatu Marigat binnengereden. Als ik wil, kan ik meerijden naar Lake
Baringo. Ook prima, dan probeer ik overmorgen wel naar Lake Bogoria te gaan. Ik
worstel mezelf en mijn rugzak in de uitpuilende matatu en daar gaan we weer.
Lake Baringo
Roberts' Campsite is direct gelegen aan het meer. Een overnachting in een zogenaamde
banda, een eenvoudig lemen hutje met rieten dak, kost maar liefst 700 shilling
en dat is 200 meer dan staat aangegeven in mijn Rough Guide. Sorry meneer, maar
dat kan ik echt niet betalen. Maar ik moet ook begrijpen dat zij hun geld hard
nodig hebben en zomaar 200 shilling van de prijs af..?! Ik blijf m'n poot stijf
houden en uiteindelijk gaat de man voor de bijl. Stiekem ben ik trots op
deze kleine overwinning. Ik laat me neervallen op het bed in m'n banda en voel
me pas wat beter nadat ik een aantal liter water naar binnen heb gewerkt. Deze
hitte ben ik niet gewend in Eldoret!
Blaaskaken
Simo is een vriendelijke, rustige man. Hij vraagt of ik
interesse heb in een boottocht over het meer, er gaan nog twee Fransen mee.
Zijn prijs klinkt heel wat beter dan die van de jongens van de Baringo
Co-operative Society die ik ontmoette bij de ingang van de campsite.
Waarschijnlijk staan ze er nu nog. Ik zou nadenken over de prijs en tegen een
uur of vijf terugkomen. Het valt niet mee de jongens af te poeieren. Op een
gegeven moment loop ik maar gewoon weg, het is jammer voor hen maar ze willen
niet zakken met de prijs. En daar komt bij dat Simo mij heel wat betrouwbaarder
over komt dan deze blaaskaken met hun mooie praatjes.
Boottochtje
Simo heeft in Eldoret Frans gestudeerd. Maar dat is al een tijd geleden.
De benen heeft hij over elkaar geslagen en zijn blote voeten rusten op de reling van het
bootje. De zon staat laag en kleurt het water roodbruin. In de verte hangen
donkere wolken dreigend boven het meer. Wat vind ik van Eldoret? Vind ik het er
niet erg koud?! Hij lacht als ik zeg dat er het beste klimaat heerst van heel
Afrika. Vroeger schijnt er een bord te hebben gestaan als je de stad
binnenkwam met het opschrift: "Welkom in Eldoret, de stad met het beste klimaat
van de wereld!"
Dreigende wolken
In de verte steken bruine, glanzende bulten boven het water uit. Nijlpaarden! We
varen er langzaam naar toe en de motor gaat uit. Wat een reusachtige beesten,
maar liefst vijftien in totaal. Ik durf me niet te verroeren, stel je voor dat
we omkiepen of deze tientonners boos maken... Maar Laurent, het franse jongetje,
vind het schitterend en staat te roepen en te schreeuwen. Gelukkig wordt hij
door z'n moeder tot de orde geroepen maar ik blijf de beesten nauwlettend in de
gaten houden. Lake Baringo is ook het leefgebied van honderden vogelsoorten. Af
en toe scheert een ijsvogel over het meer en langs de oevers lopen allerlei
grotere vogels in het ondiepe water. Visarenden speuren naar
een lekker hapje. De
dreigende wolken die al een tijdje boven het meer hangen komen steeds
dichterbij. Het wordt tijd vaste grond onder de voeten te krijgen.
TERUG NAAR INDEX | LEES VERDER...
|
