Nog een heerlijke dag in Samburu (5)
De ergste hitte is voorbij als we tegen het einde van de middag een bezoek brengen aan
een manyatta van de Samburu. Door een van de warriors van het dorp worden we
ontvangen. Zijn naam is Josphat en omdat hij de enige van het dorp is die
engels spreekt, kan hij ons het een en ander vertellen en laten zien van de
Samburu cultuur.
De manyatta bestaat uit zo'n twintig hutjes en er wonen
meerdere families bij elkaar. Josphat is duidelijk erg trots op het feit dat
hij een Samburu is en vertelt ons graag van alles over het
leven als nomade. We komen door een opening in de omheining in de manyatta. Kinderen
spelen met een bal, gemaakt van plastic zakken en lappen stof. Tussen de hutjes
scharrelen wat kippen rond en een aantal honden liggen lui in het zand. Vrouwen
omhangen met kralenkettingen zitten op de grond met elkaar te praten. Een ronde
haag van takken in het midden van de manyatta is de plaats waar het vee 's
nachts verblijft. Leeuwen en andere roofdieren kunnen zo niet bij de geiten
komen.
Wijze mannen
Verderop zitten de warriors van het dorp. Hun donkere, gespierde lijven blinken in het
late zonlicht. Josphat vertelt dat zij voor het huwelijk meerdere
vriendinnetjes mogen hebben, maar als zij een meisje zwanger maken, beslissen
de oudsten van het dorp wat er moet gebeuren. Onder een grote boom, vlak voor
de ingang van de manyatta, zagen we ze al zitten; vier oude mannen, gehuld in
rode doeken. Ze waren een spel aan het spelen en deden dat zwijgend maar
fanatiek. Het aantal kralenkettingen om de nek geeft aan wie de beste is. De
wijze mannen die bij problemen in het dorp om raad worden gevraagd.
Onwerkelijke schoonheid
Josphat nodigt ons herhaaldelijk uit om hier te overnachten. Mij lijkt het wel wat,
maar Heleen en Evelien moeten er niet aan denken in zo'n hutje te moeten
slapen. Hij merkt mijn aarzeling en vindt het jammer dat we de uitnodiging
afslaan. Waarom kom ik niet nog eens langs zodat hij me nog veel meer kan laten
zien van Samburuland? Ik sta in tweestrijd. Zal ik de uitnodiging aannemen?
Over vijf weken moet ik weer terug naar Nederland en ik vrees dat het er niet
meer van gaat komen. De tijd is ongemerkt doorgegaan en de zon gaat bijna
onder. Haar stralen werpen lange schaduwen over het landschap en zetten het
dorpje in een gouden gloed. De lucht zindert nog van de hitte van de dag. De
geiten worden teruggebracht in de bescherming van de manyatta voor de avond
valt en ergens mekkert een lammetje. De schoonheid van het landschap en de
mensen is haast onwerkelijk en het leven als Samburu lijkt nu geen zorgen te
kennen. Maar zodra morgen de nieuwe dag aanbreekt, zullen de vrouwen weer op
pad gaan om water te halen. Misschien moeten ze er wel kilometers voor lopen.
En wat als een van de dorpelingen ziek wordt? Of als het vee iets overkomt? Hoe
zullen deze mensen dan overleven?
TERUG NAAR INDEX | LEES VERDER...
|
