![]() ![]() |
![]() |
TWEELING IN PLATEAU HOSPITAL, KENYA '02 |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]()
|
Dagboekfragmenten van mijn werk in Plateau Hospital, Eldoret
Een zeer eneverende dag vandaag. Allereerst een bevalling van een kindje van ongeveer twintig weken. De moeder was een meisje van
17 jaar, waarschijnlijk had ze de bevalling zelf opgewekt omdat de zwangerschap ongewenst was. 't Was schokkend om te zien, zo'n
levenloos kindje, alles er op en er aan. Vanmiddag een opname: acute psychose, vermoedelijk ten gevolge van malaria.
De vrouw was compleet de weg kwijt. Ik moest haar sederen met Largactil 100 mg. i.m., maar toen ze die spuit zag draaide ze pas echt door.
We haden haar op een aparte zaal opgenomen, maar al snel stonden de patienten om de hoek te gluren wat hier toch
allemaal gebeurde!
Het meestal rustige uurtje op zaal tussen 7 en 8 's avonds gebruik ik maar weer eens jullie te schrijven. Het was niet echt druk vandaag, maar ik heb wel weer het een en ander meegemaakt. Vanmorgen keek ik even om de hoek van de verloskamer, lagen daar drie vrouwen in barensnood. Je weet maar nooit of hier actie in de tent gaat komen dacht ik, dus ik ging m'n videocamera halen. En jawel, toen ik terugkwam was er net een kindje van 24 weken geboren. Ik dacht: die zal wel geen overlevingskansen hebben hier, maar wonder boven wonder begon het na een paar minuten te ademen en de kleur werd mooi roze. Maar goed, je weet maar nooit welke gevolgen zich mogelijk later openbaren. Ze weegt 890 gram, echt mini-mini. Zuster Florence was de midwife 'on duty' en ze ging er allemaal heel kalmpjes mee om. Vechten voor jong leven..? Nee hoor. Het ging allemaal heel rustig, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Bijna achteloos. Nou ja, dat is niet het goede woord eigenlijk, maar het komt er in de buurt. Toen ze het kindje ging wegen, zei ze: 'als het lichter is dan een kilo verspillen we onze tijd en dure medicijnen'. Maar omdat het kindje 'het zo goed deed' (om even in medische termen te spreken) gaf ze het toch een kans en nu ligt het in de couveuse met een paar kruikjes en zuurstof. Het staat allemaal heel mooi op de video. Niet de bevalling natuurlijk, dat is ietwat te schokkend voor onder de achttien.
Op dit moment zit ik in de kinderzaal. Meestal zit ik daar niet voor m'n lol vanwege het gejammer, geschreeuw en gekrijs, maar
nu is het rustig want er zijn maar 2 kids. Schatjes overigens! Dat gekrijs wordt trouwens vaak door mijzelf veroorzaakt; doodsbang
zijn ze voor die mzungu. Ze beginnen al te krijsen zodra ze me aan zien komen met de thermometer of de drankjes en het is
helemaal groot feest als ik een infuus moet prikken. Dan gillen ze werkelijk de oren van je kop.
Gisteren werd er een vrouw binnengebracht, compleet hysterisch. Vandaag was ze apatisch en tot niets in staat. Ze weigerde al het eten en drinken en lag voor dood in bed. Wat blijkt, ze denkt HIV-positief te zijn. De dokter was van plan P24 te bepalen (een HIV-test) maar van tevoren moet je de patient counselen, zoals dat heet. Toen vertelde haar care-taker dus dat ze 'wist' HIV-positief te zijn, maar dat ze niet getest wilde worden. Het is mogelijk dat haar man getest is en positief is, en dat ze nu dus ook denkt besmet te zijn, waar natuurlijk een grote kans op is. Het gedrag van deze vrouw is echt typerend voor hoe men deze ziekte hier ervaart: een doodsvonnis. Laat me maar sterven, het leven heeft geen zin meer. En er vooral niet over praten. Erg aangrijpend.
Gisteren was het zowaar echt stressen in het ziekenhuis! Tussen 11 en 12 kwamen er maar liefst 4 opnames, ik stond alleen op zaal en was ook nog eens de enige verpleegkundige in het ziekenhuis. Een stel kinderen die uiteraard een venflon en een infuus moesten, allerlei i.v. medicatie... En voordat je hier alles een voor een in de apotheek hebt verzameld zoals medicijnen, venflons, infuusvloeistoffen, naalden, spuitjes, zalfjes, pilletjes, pleisters ben je wel een uur verder. En dan het prikken van die kleine kinderen, dat is echt moeilijk. Zeker als het zo druk is, want je moet er echt de tijd voor nemen. En om 12 uur moet ook het eten rondgedeeld en de medicijnen gegeven worden. Het gaf me een goed gevoel om weer eens ouderwets te rennen en te vliegen.
Af en toe is het werk hier wel een tikkeltje frustrerend. Tegen 't einde van m'n dienst kreeg ik twee opnames. De eerste was een vrouw
met klachten van diarree met bloed, hoesten, algehele malaise. Geprobeerd een infuus in te brengen wat niet lukte. Ze moest zoals
gewoonlijk een hele ris aan i.v. medicatie krijgen. Toen kwam om 5 uur ook nog een andere opname (m'n collega die mij moest overnemen
was zoals gewoonlijk een kwartier te laat) die natuurlijk ook een infuus moest krijgen en allerhande medicatie. Natuurlijk was de Pharmacy weer eens
gesloten zodat ik geen infuusnaalden had, de pleisters waren nergens te vinden en m'n dienst was allang afgelopen.
Ik zit m'n frustratie nu weg te eten met chips, een goede vervanging van borrelnoten. Net als pinda's trouwens, dat begint ook al een
aardige verslaving te worden.
Zuster Elizabeth, de matron, doet zoals iedere dag de ronde langs de zwangere vrouwen in 'Mbuni'. Dat gaat er heel beheerst aan toe en volgt een vast patroon. Ze onderzoekt de vrouwen en vraagt mij dan "what is the report?". Ik mag dan heel braaf oplezen wat de nachtdienst heeft gerapporteerd in het speciaal daarvoor bestemde schriftje. Bijvoorbeeld: N/C= no complains, both are doing well, has improved, complains of backache, etcetera. Zeer beknopt dus en gespeend van variatie. Dit is tevens de enige rapportage van de verpleegkundigen, want overdag en 's avonds wordt er niet gerapporteerd. Alleen de wijzigingen in de medicatie worden veranderd op de medicijnlijst: een bijna vergaan stuk papier, waarop in haast onzichtbaar potlood de medicatie staat vermeld van iedere patient. Vervolgens wordt die medicijnlijst tig keer per dag met gum bijgewerkt, wat de kwaliteit van het papier en de leesbaarheid uiteraard niet ten goede komt. Het is iedere medicijnronde weer een sport om erachter te komen welke medicijnen er voor welke patienten zijn voorgeschreven.
De gesprekken die ik hier in het ziekenhuis met patienten en familieleden voer zijn nogal voorspelbaar. Bepaalde thema's komen steevast terug, daar kun je de klok op gelijk zetten. Zo ook vanochtend op de mannenzaal. Het begint zo: what is your name? Josine. Aaa ja. Where do you come from? Holland?? Aaah, that's a good country! How long do you stay in Kenya? Do you like this country? And the people? Yes we Africans are very friendly, because we like people from your country! Marry a Kenyan, don't go back to Holland, stay with us! You will be very happy here! Je ziet ze in gedachten de hele familie nagaan of er soms niet nog een huwbare zoon / broer / neef / achterneef beschikbaar is. Uiteindelijk eindigt het gesprek dan met de vraag wat de prijs van een ticket naar Holland is. Take me to Holland!
Na vijf boterhammen en een liter water begin ik eindelijk een beetje bij te komen. Het is 3 uur en ik ben net terug van een
bezoek aan Moi Teaching & Referral Hospital in Eldoret. Ik mocht mee om een vrouw over te plaatsen die voor sectio moest. De dokter
heeft namelijk een paar dagen vrij, dus er kon hier in Plateau geen sectio gedaan worden. De vrouw 'in partu' mocht voorin de auto
van het ziekenhuis en ik zat
samen met haar moeder en schoonmoeder achterin en hield het infuus omhoog. De rit over de onverharde weg naar het ziekenhuis moet
voor de vrouw een verschrikking geweest zijn. Regelmatig had ze weeen en greep zich dan vast aan het dashboard, ineenkrimpend
van de pijn. Bij het Moi Hospital hielpen we de vrouw in een rolstoel en gingen op weg naar de verloskamer. Met mijn ene hand bestuurde ik
de rolstoel en met de andere hield ik het infuus omhoog. M'n collega vond het al lang best, liep op haar dooie gemak achter me aan
en riep steeds net op tijd welke kant we op moesten.
TERUG NAAR INDEX | LEES VERDER... |
Afrikaverslaving.nl © Josine van der Wal 2006-2020 | Laatste update: sept.2020 |