 
|
|
Bruiloft in de woestijn (7)
Terwijl de jeeps worden nagekeken voor de lange en ruige rit die ons wacht, terug naar de grens van Ethiopie,
wassen we onze haren, schoenen en voeten op de binnenplaats van een hotelletje. Wat een luxe! Ik voel me herboren na deze grondige reiniging.
We zijn al weer een paar uur onderweg als we bij een dorpje moeten afremmen voor een uitgelopen menigte.
Ahmed is al op onderzoek uitgegaan en is druk in gesprek met een heuse cameraman! Zouden we nu weer doorgaan
voor een VN-delegatie of houdt hij het deze keer op invloedrijke Hollanders?
Er blijkt een bruiloft gaande te zijn en wij worden uitgenodigd erbij aanwezig te zijn. Ahmed maant ons haast te maken want we hebben
nog een behoorlijke afstand af te leggen voor de zon ondergaat. Ik grijp m'n camera en ren met de anderen
richting de feestende menigte. Bruin stof waait op rond een groepje dansende mannen, vrouwen en kinderen staan erom heen, zingend
en klappend. Als ze ons in de gaten krijgen gaat er een gejoel op, alsof we de belangrijkste gasten zijn van de dag. We worden
meegeloodst naar het huis van de bruid en komen door een lage deuropening in een piepklein kamertje. Het is er schemerig, bijna
donker, en de ruimte is volgepakt met vrouwen in schitterende gewaden. Uitbundige sieraden en glitters op sluiers glinsteren in het
schaarse licht. Een zoete walm van parfum hangt in het vertrek. De spanning en opwinding is haast tastbaar.
Gele en witte kunstbloemen
We blijven in de deuropening
staan, maar worden naar binnen getrokken, belanden op kussens op de grond en worden overladen met
limonade, koekjes en popcorn. Ik kijk omhoog en tussen de wringende lijven
door vang ik een glimp op van de bruid. Roerloos, zwijgend staat ze daar. Haar spierwitte jurk is bezaaid met glinsterend borduurwerk
en in haar met henna versierde handen heeft ze een boeketje van gele en witte kunstbloemen. Haar gezicht drukt geen enkele emotie uit
maar haar donkere ogen zijn wijd opengesperd, spanning en ook angst is erin af te lezen. Later zal Ahmed ons
vertellen dat haar aanstaande echtgenoot maar liefst honderd kamelen voor haar heeft betaald. Heeft ze hem ooit ontmoet? Hoeveel ouder
zou hij zijn? De gedachte aan dat gruwelijke ritueel, vrouwenbesnijdenis, doet me ineenkrimpen van afschuw. In Somalië vindt dit nog steeds
op grote schaal plaats. Het aangrijpende verhaal van Waris Dirie, ook een Somalische,
dringt zich aan me op
en de zingende vrouwen buiten doen plotseling heel vreemd aan. De feestelijke stemming valt van me af en
maakt plaats voor medelijden. Hoeveel lichamelijke en geestelijke pijn heeft dit meisje al moeten doorstaan?
Wat voor toekomst gaat zij tegemoet?
Het hele dorp zwaait ons uit als we weer in de jeeps stappen. Ahmed heeft nog even met de
cameraman gesproken en belooft ons er persoonlijk
voor te zorgen dat we op de nationale TV komen, dat er een artikel in de kranten komt en wellicht heeft Somaliland.com
ook nog wel een plekje vrij op de homepage. Morgen wil hij trouwens een ontmoeting met de minister van buitenlandse zaken
voor ons regelen. Ahmed's invloed reikt tot in de hoogste regionen van de regering.
Miljoenen sterren
Het is al een paar uur donker en het lijkt er op dat we de weg weer eens zijn kwijtgeraakt. Onze chauffeurs rijden niet met de
zelfverzekerdheid die we van ze gewend zijn. Af en toe overleggen ze met elkaar, dan keren we om, rijden rondjes.
Dorpen zijn hier niet meer en aan de immense, platte zandbak lijkt geen eind te komen. Heel af en toe loopt er zomaar iemand, moederziel alleen,
in het aardedonker. We pikken zo'n eenzame nomade op, hij kruipt naast me op de achterbank. Blijkbaar weet hij 'de weg' naar onze
eindbestemming van vandaag. Maar is er eigenlijk wel een weg, een route, een bestemming? Het is een boomlange, magere man met een
stoppelbaardje, zijn hoofd raakt bijna het dak van de jeep. Zijn stok houdt hij tussen zijn benen geklemd.
Hij rijdt een eindje met ons mee, maar besluit na een minuut of tien dat het zo wel genoeg is
geweest. Ik moet hem uitleggen hoe het portier open moet. Zou hij ooit wel eens in een auto gezeten hebben? Zwijgend
neemt hij afscheid en verdwijnt in de duisternis.
Midden in deze leegheid rollen we onze matjes en slaapzakken uit, leggen ons neer en luisteren naar de overdonderende
stilte van de woestijn. Ik lig op m'n rug en staar naar de miljoenen sterren aan de hemel. Het is een heldere nacht;
de maan is rond en wit. Gesnuif onderbreekt mijn overpeinzingen. Iets verderop
onderscheid ik de contouren van een kameel, een kleine jongen staat ernaast, stil naar ons te kijken.
Sommige gevoelens van geluk zijn moeilijk te definieren. Ik trek de slaapzak over m'n hoofd. Het wordt fris.
TERUG NAAR INDEX | LEES VERDER...
|
|
