 
|
|
Groen licht voor Somaliland (2)
Hortend en stotend leggen we de laatste honderd kilometer af vanaf Jijiga naar de grens van Somaliland. De weg is onverhard en zo slecht,
dat onze busjes amper harder kunnen rijden dan 20 kilometer per uur.
Het is heet en stoffig en het landschap een dor en uitgestrekt niemandsland, enkel bewoond door Somalische nomaden. Hun typische nomadenhutten,
met lappen en stukken zeil tegen stof en wind beschermd, vormen kleurrijke bolletjes in het saaie landschap. Oude, verroeste tanks zijn
stille getuigen van de oorlog in 1978, toen het Ethiopische leger, geholpen door maar liefst 13.000 Cubaanse en 4000 Jemenitische bondgenoten,
de Somalische troepen verjoeg die de Ogadenwoestijn bezetten en probeerden de provincie bij Somalie te voegen. Pas in 1988 werd uiteindelijk, na meer
dan tien jaar oorlog, een vredesverdrag gesloten tussen beide landen. De tanks zijn er altijd blijven liggen en niemand voelt blijkbaar de behoefte om ze weg
te halen, zodat ze nu als speelgoed dienen voor de kinderen en het gewelddadige verleden altijd zichtbaar zal blijven.
Verbaasde blik
Een kameel komt ons tegemoet gesjokt, een enorme lading van takken balanceert op zijn rug. Een nomade loopt er een paar meter achter,
zijn polsen losjes over de stok geslagen die hij in z'n nek heeft gelegd. Ik ontmoet een verbaasde blik als ik m'n hand opsteek. Hij blijft staan en kijkt me na.
Pas na een paar seconden gaat zijn hand omhoog in een weifelende groet, alsof hij nog niet begrijpen kan wat hij gezien heeft. Hoelang zou deze man
al geen westerlingen meer gezien hebben, vraag ik me af. Ik herinner me de eigenaar van ons knusse hotelletje in Jijiga, die vertelde dat er sinds 1995
geen blanken meer in zijn hotel geweest waren!
Groen licht voor Somaliland
In Jijiga hebben we een exitstempel in ons paspoort weten te bemachtigen, de belangrijke grens- en handelsplaats die niet alleen wemelt van de Somaliërs
zodat je jezelf al in Somaliland waant, maar ook van alle mogelijke hulporganisaties die je maar kunt bedenken; de UNHCR, Artsen zonder Grenzen, het
World Food Programme, de UN, Save the Children, het Rode Kruis. Het exitstempel betekent voor ons het groene licht voor Somaliland, want als de
Ethiopiers over de veiligheid bij de Somalische buren hadden getwijfeld, hadden we Somaliland op onze buiken kunnen schrijven. Op het vliegveld van
Addis spraken we met een vrouw van Artsen zonder grenzen die ons waarschuwde voor het geweld en de onrust in Somalië en ook in het oosten van Somaliland,
dus helemaal zeker van ons Somaliland-avontuur waren we niet.
Succesverhaal
Terwijl we voorthobbelen en door elkaar worden geschud, probeer ik me een beeld te vormen van dit land, maar ik heb geen flauw idee wat we er aan zullen treffen.
Reisgidsen zijn er simpelweg niet van deze republiek die zich in 1991 afscheidde van Somalië, toen de dictator Siad Barre er verdreven werd en het land ten onder
ging aan de waanzin van zijn inwoners; de krijgsheren die de dictator hadden verdreven, begonnen een oorlog tegen elkaar en sindsdien is het geweld er nooit
meer opgehouden. Alleen op internet was wat informatie te vinden en steeds weer werd Somaliland afgeschilderd als 'het enige succesverhaal van Somalië',
een land van vrede en stabiliteit in dit deel van Afrika, waar de straten niet onveilig gemaakt worden door rivaliserende krijgsheren en gewapende bendes,
zoals in het door burgeroorlog verscheurde Somalië. Al twaalf jaar is Somaliland nu onafhankelijk, maar het land heeft nog steeds geen internationale erkenning. Het probleem
is dat de Afrikaanse landen in 1963 hebben afgesproken de landsgrenzen nooit meer te veranderen en internationale organisaties zijn bang dat als ze Somaliland
erkennen, er straks nog veel meer Afrikaanse landen uit elkaar zullen vallen.
Ik zit te popelen om kennis te maken met het bijzondere en eigenzinnige land dat Somaliland moet zijn.
TERUG NAAR INDEX | LEES VERDER...
|
|
